Bir Supernatural Hikayesi "Kanlı Oyunlar"

Umarım beğenirsiniz )

Konu:Efiie sıradan bir kızdır.Ancak birkaç yıl önce geçirdiği kazada ailesini kaybetmekle kalmamış,hafızasını da kaybetmiştir.Bir gün kapısına hiç beklemediği konuklar gelir,hayatı değişmeye başlar.Geçmişi aydınlanırken geleceğine de yön vermeye başlar.Aşması gereken zorlu engelleri aşmasında iki yakışlıklı erkeğin yardımını alacaktır.

ÖNSÖZ

Kapıyı açtığımda gördüğüm manzara şaşırmama neden olmuştu.Aslında şaşırmaktan çok,sevinmiştim.Yüzüme yayılan mutlu gülümseme ile zaten bildiğim şeyleri tekrarladım
----
"Nasıl olur?"diye mırıldandım.Tüm bunlar...Çok saçmaydı.Bu iki genç adamın söyledikleri,gerçek olamayacak kadar güzel şeylerdi;ikisine de aşık olduğum gerçeğini saymazsak.
----
"Korkuyorum."dedim arkasına saklanırken.Yaptıkları şeylere yabancıydım.Ve bu...ürkünçtü!Ben böyle şeyler için yaratılmış bir kız olamazdım,olmamalıydım.
"Saklanabilirsin ama bu kaçabileceğin anlamına gelmez."diye yanıtladı beni ve harika gözlerini gözlerime kenetledi.O zaman anladım;onun,onların yanındayken korkamazdım.Kendinizi güvende hissettiğinizde,şüpheyi aramamalıydınız.

Bölüm 1:
Et,baharat,kola...Akşam yemeğimi hazırlamaya çalışıyordum ve bir yandan da televiyondaki hayranı olduğum diziye bakıyordum.Yalnız gecelerime arkadaş oluyordu bu dizi.Her şeyi ile harika bir dizi olmasının ötesinde benim yaşama nedenim bile sayılabilirdi.Birkaç yıl öncesinde ailemi kaybetmiştim.Ve beni en çok üzen şey ise hatırlamak için baktığım fotoğraflarda hiçbirini hatırlamamamdı.Özlemem gereken insanları tanımıyordum!Başımı bu düşüncelerden kurtulmak için salladım ve kanapeye gidip oturdum.Yemek tabağımı kucağıma almış,kolamı da masanın üzerine bırakmıştım.Diziye kendimi kaptırmaya başladığım sırada kapı zili çaldı.Sinirlenerek tabağımı kolamın yanına bıraktım ve bir gözüm dizide,diğeri kapıda ilerledim.Elimi kapının koluna attım ve kolu yavaşça indirdim.Dizide öldürme sahneleri başlamıştı ancak benim gelenlerle ilgilenmem gerekiyordu.Kimin geldiğini görmek için önümü döndüm.Ve kırışık suratlı komşum Beth'i gördüm.Nezaketen gülümsedim.
"Bir terslik mi var Beth?"dedim.Yaşlı kadına çok önem vermesem de onu seviyordum.Bana teyzelik yapmıştı zor zamanlarda.
"Kızımı görmek istedim."diye yanıtladı beni.Söylediklerini anlamkta güçlük çekiyordum çünkü kalan çok az dişi ile konuşmayı pek başaramıyordu.
"İçeri gelmek ister misin?"derken başımla içeriyi gösterdim.Başını hayır anlamında salladı ve buruşuk derili kolunu uzatıp,sıkıca sarıldı.Ben de kollarımı ona doladım ve üzerindeki ev kokusunu içime çektim.Bu koku bana ailemi hatırlatıyor gibiydi,hiç hatırlamadığım ailemi.Kollarını benden ayrılınca masumca gülümsedi ve hemen yandaki bahçesine geri döndü.O evine girdikten sonra ben de kapıyı kapattım ve hızlıca kanapeye koştum.Tabağımdaki yemekleri bir çırpıda yedikten sonra arkama yaslandım ve kolamdan aldığım kocaman yudumlarla birlikte dizinin keyfini çıkarmaya başladım.Ancak bu uzun sürmedi.Kapı yeniden çaldı.Yerimden isteksizce kalkıp kapıya gittim.Kapıyı açtığımda gördüğüm manzara şaşırmama neden olmuştu.Aslında şaşırmaktan çok,sevinmiştim.Yüzüme yayılan mutlu gülümseme ile zaten bildiğim şeyleri tekrarladım:
"Dean?Sam?"

Evet yanlışları yeni fark ettim..Bir de başlıkta hata yapmışım,düzeltebilir miyiz acaba?

Beğenmene sevindim,umarım bu bölümü de beğenirsin/iz

Bölüm 2:
“Dean?Sam?” Dudaklarımdan dökülen isimler,içimdeki heyecan kıpırtılarının sebebi oldu. Karşım duruyorlardı. Onların isimlerini bilmek ve onları tanımak bile büyük bir onurdu benim için. Hayranı olduğum iki erkek karşımda duruyordu.
“Effie?”dedi Dean. Başımı “evet,benim,o kız benim!”der gibi heyecanla salladım. Sam ile bakıştılar ve sonra ikisi de bana bakmaya başladı. Sam beni tuhaf bir biçimde süzüyordu ve bundan biraz rahatsız olmuştum. Beni süzme işini bitirince gözlerime odaklandı ve elini uzattı. Bu sırada yüzünde o harika gülümsemesi vardı.
“Tanıştığıma memnun oldum.”dedi ve Dean’e baktı. O da elini uzatıp:
“Memnun oldum Effie.”dedi. Bu ikisinin beni tanımaları çok güzeldi. Ancak birkaç saniye sonra aklımda sorular oluşmaya başladı. Beni nerden tanıyorlardı? Neden kapımın önünde duruyor ve benimle konuşuyorlardı?
“Dışarıda durmak çok güzel. Temiz hava!”diyen Dean’in ardından geri çekildim ve içeriye geçmelerini işaret ettim. Önümden geçerlerken buna memnun olmuş gibi gülümsüyordu Dean. Kapıyı kapattım ve onların yanına geçtim. İkisi de ayakta duruyorlardı. Kanepeme otururken:
“Lütfen, oturun.”dedim. Buna karşılık gülümsediler, Sam oturdu ancak Dean ayakta kalmayı tercih etti. Onların burada olmalarından mutluluk duyarak sordum:
“Neden buradasınız?” Ve sorumun üzerine Dean, incelediği evimden gözlerini çekip üzerime odakladı.
“Çünkü öyle olması gerekiyor.” Konuşan Sam’di. Ona baktım ve anlamaya çalıştım. Bu iki harika insanın neden bahsettiği hakkında tek bir fikrim dahi yoktu. Yani, bilirsiniz işte; sevdiğiniz insanlar aniden kapınızın önünde belirmez. Özellikle de benim gibi kimsesiz bir kızın sevdikleri –ki sevdiğim insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmezdi-.
“Effie, ailene dair bir şeyler hatırlıyor musun?”dedi Dean. Ona baktım. Gözlerim buğulanmıştı. Ailem… Onları tanımıyordum, hatırlamıyordum. Onlarla geçirdiğim güzel zamanların anısı yoktu kafamda. İçerisi… Kafamın içerisi bir kara delikten farksızdı. Sam’in Dean’e “sus” diyen bakışlar attığını fark edince elimin tersi ile gözlerimi sildim ve:
“Hayır.”dedim. “Onlara ait hiçbir şeyi hatırlamıyorum.” Dean’in bakışları yumuşamıştı bir anda. Sevgi yüklü adam oluvermişti.
“Nasıl bir şey olduğunu biliyorum.” Konuşan Sam oldu. “Ben de annemi hatırlamıyorum.” Ve bakışlarını yere indirdi. Bir şey söylemedim. Aslında, aynı şey değildi. O yalnızca annesini tanımıyordu, hiç tanımamıştı. Ama ben… Ben hepsini biliyordum! Lanet olası kaza hepsini benden almıştı; anılarını bile.
“Tamam, acılı anlarınızı böldüğüm için özür dilerim ancak…” Ve Dean aniden sustu. Sam ile aynı anda bakışlarımızı Dean’e çevirdik ama Sam konuştu.
“Ne oldu Dean?” Ve ayağa kalkıp, yanına gitti. Dean dışarıyı işaret etti. Aralarında bir şeyler konuştular ama duyamadım. Ardından Dean bana döndü ve:
“Başka çıkışı var mı evin?”dedi. Başımı “hayır” anlamında salladım. Bunun üzerine yine birbirlerine bakan iki genç adam aralarında konuştukları şeyi onaylar gibi başlarını salladı ve Dean bana doğru uzantı. Kolumdan sıkıca tuttu, merdivenlerin önüne doğru itti. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Merdivenleri acelece çıktıktan sonra beni odama itekledi ve benimle birlikte içeri girdikten sonra kapıyı kapattı. Kapının önüne beyaz bir şey dökmeye başladığında:
“O da ne? Tuz mu?” dedim. Kapımı neden tuzluyordu?
“Evet.”diye kestirip attı. Kapının önü bitince pencere kenarlarına da döktü. Ve sonra dönüp bana baktı. Olayları anlamamıştım ve boş gözlerle bakıyordum.
“Biz avcıyız Effie.”dedi. Kaşlarımı anlamaya çalışırken yaptığım gibi çattım.
“Ne avlıyorsunuz?” İnsanları avlamalarından korkuyordum. Çünkü bu…ürkünçtü!
“Doğaüstü diye nitelendirilen şeyleri.”diye yanıtladı.
“Ne gibi?” Sesim titremeye başlamıştı. Neden olduğunu bilmiyordum ama titriyordu işte! Belki de korkuyordum. Onları kaybetmekten, sevdiğim insanları kaybetmekten…
“İblisler gibi.” Ve ben bir şey diyemeden kapı ardına kadar açıldı. Sam içeri girip kapıyı kapattı. Benim solmuş yüzümü görünce duraksadı.
“Öğrendi mi?” Dean’e sormuştu bunu. Dean yalnızca başını salladı. Ve sonra her şey çok hızlı gelişti…

Evet o avcı olduklarını bilme kısmında bir senaryo hatası yaptım,nasıl düzelteceğimi de bilmediğim için öyle bıraktım

Beğenmene sevindim yeni bölümü ekledim birazdan

O zaman bir yeni bölüm daha

Bölüm 3:
Önce ses duyuldu. Patlama gibi… Neler olduğunu anlayamadım ilk başta. Ardından aynı ses tekrar etti ve bu sefer yalnızca tekrar etmekten çok daha fazlasıydı. Kapının üstüme uçtuğunu zar zor gördüm, kaçamadım. Ne yapacağımı da bilmiyordum zaten. Kapının ağırlını üstümde hissettiğimde her şeyin bittiğini düşündüm. Ölümden kaçamayacağımı. Anılarıma kavuşacağımı… Kapı üstüme düştü, kapının etkisiyle ben de yere düştüm. Başımı yere çarptığımı ve kapının bana çarpmış olduğunu saymazsak hala meraklı sayılırdım. Kapının altından çıkıp, odada olanları görmeyi istiyordum. Sesler geliyordu. Dean, Sam ile bağırarak konuşuyor ve bir şey çığlık atıyordu. Kimsenin beni fark ettiği yoktu sanırım. Kolumu yatağıma dayadım kendimi yukarı çekmeye çalıştım. Bu hareketim, kapının hareket etmesine ve üzerimdeki ağırlığın kalkmasına olanak sağlamıştı. Tüm bunlar, benim gibi bir kız için güç gerektiren şeylerdi ve nefes almak için bir süre orda durdum. Ayağa kalktığımda ne Dean odadaydı ne de Sam. Merak ediyordum. Sesler aşağıdan gelmeye devam ediyordu. Korkuyla merdivenleri indim. Alt kat da boştu. Bahçeye baktım olmayan kapımın yerinden. Ve o zaman gördüm. Dean, elindeki bıçağı genç bir kıza saplıyordu. Kız çığlık attı, ardından yere düştü ve kayboldu. Tüm bunlar olurken benim onları izlediğimden haberleri yoktu. Ancak birkaç saniye sonra arkalarını döndüklerinde benimle karşılaştılar. Korkuyordum. Bu adamlar, hayranı olduğum adamlar neden bu kadar pis bir işle oynuyorlardı?
“Biz avcıyız Effie.İblisler…” Dean’in sesi kulaklarımda yankılanıyor, içinde bulunduğum durumu daha da çıkılmaz kılıyordu.
“İyi misin?” Konuşan Sam’di. Anlamsızca baktım yüzüne.
“Kanıyor.”dedi Dean. Ve elini elmacık kemiğimin üzerine koydu. Akışkan ancak koyu kıvamlı kanımda elinin hareketlerini hissedebiliyordum. Ve birden… Hıçkırdım. Gözyaşlarımı serbest bıraktım. Aslında ağlanacak bir şey yoktu ortada ama ağlamam lazımdı. Kaybettiğim, kaybedeceğim her şey için… Hıçkırıklar boğazımda dans ederken Sam kollarını doladı yaraları bedenime. Kapı, kollarımı ve bacaklarımı ezmiş,yüzümü de kesmişti.Sarılışı şefkatliydi ancak yetmiyordu. Bir şekilde, içimdeki bu kara deliğin tek bir sarılmayla gideceğine inanmıyordum.
“Hadi, gidelim.” Dean duygusallığını belli etmemek için kaçıyordu. Bunu biliyordum. Sam’in güçlü kolları elverdiğince başımı “evet,hadi gidelim” şeklinde salladım.Ama…Nereye gidecektik ki? Kapısı olmayan evime mi? Belki de, cehennem bizim için en uygun yerdi.

Öyle de olabilirdi evet ama o zaman kısa olurdu

Tahminlerin çok yakın hatta üstüne bastın gelecek bölümün

17. bölüme kadar filan elimde hazır var,onlar bitene kadar ekleyebilirim hiç durmadan

Bölüm 4:
“Nereye?”dedim zorlukla.Sırtımı Sam’in güçlü bedenine dayamış,Dean’in arabasının üstünde oturuyordum.Dean ilk başta karşı çıkacak gibi olmuştu ama bir şey dememişti. Arabası, onun için çok önemliydi. Sam,bir elini dalgalı saçlarımın üstünden geçirdi ve dudaklarını başıma hafifçe bastırdıktan sonra çenesini dayadı başıma. İlginçti bu olanlar. Sam…sanki sevgilimmiş gibiydi.Normalde olsa bunu isterdim,deliler gibi.Ama ihtiyacım olan şey bir sevgiliden çok bir aileydi,abiydi.Üstelik Dean’in bakışları altında Sam ile bu kadar yakın olmak da içimin acımasına neden oluyordu. İki genç adam, iki kardeş… Nasıl ikisine de aşık olabilirdiniz ki?Kalbinizin sahibi bir kişi olmalıydı oysa. Ama ben…açgözlü p.sliğin tekiydim. Ailem olmadığı için daha fazlasını istemeye hakkım olduğunu sanıyordum. Ama öyle değildi.Hem…öyle bile olsa onlar kardeşti!Aralarına girmek…imkansız olmasının yanında öyle bir şey yapmayı da istemiyordum.Bu yüzden, Sam’in her hareketini yanlış yorumlamamam gerektiğine karar verdim. Belki de yanlış ve saçma düşünen sadece bendim. Onların gözünde aciz bir kız olmadığımı nerden bilebilirdim?Bilemezdim…
Kimse soruma cevap vermeyince Dean neşeli tavrını takındı ve:
“Las Vegas bebeğim!”dedi.Yüzünde zoraki de olsa bir gülümseme vardı,karşı koyamadığım… Dudaklarım yukarı doğru kıvrıldı.Gülümsediğimi gördüğünde gözlerine şefkat sızdı.Bana acıdığını düşündüm.Böyle olmamalıydı oysa.Acınmak en nefret ettiğim şeydi.Evet,kimsesiz olabilirdim ancak bu acınacak bir durum değildi.Gözlerimi bir kabusta olmayı dileyerek yumdum.Ancak bunun olmayacağını biliyordum.İçinde Dean ve Sam’in olduğu şeyler kabus olamazdı;en kötü ihtimal rüya olurdu.Aksi takdirde onların bulunduğu her gerçek,masaldı benim için.Yine de kendimi hiç masaldaymış gibi hissetmiyordum.
“Bobby’nin yanına gitmeliyiz.”dedi Sam. Ancak ikisinin de bu konuda kararsız olduklarını görebiliyordum.
“Burayı terk edemem.”dedim.Bu ev ailemden kalmamıştı ancak ailemden kalan parayla alınmıştı.O yüzden,gitmek istemiyordum.Hem,Beth’e kim bakardı ben olmazsam?
“Gelmek zorundasın Effie.Seni buldular.” Konuşan Dean olmuştu.Ve çok ciddi duruyordu.Ancak hiçbir şey anlamıyordum.
“Kim?İblisler mi?Yapma Dean!Benim onlarla ne işim olur?Siz buraya gelene kadar bir tane bile iblis görmemiştim.”dedim sonunda. Peşimde olan şeyler vardı ancak neden peşimde oldukların bile bilmiyordum!
“Sakin ol.”dedi Sam ve omzumu yavaşça sıktı.Başımı sıktığı omzuma doğru eğdim ve kendimi elinden kurtarıp,yere atladım. Şimdi ikisini de görebiliyordum.
“Ne olduğunu bilmiyorum.”dedim.”Anlatmaya niyetiniz yoksa,bırakın beni.”Ve söylediklerimden ne zaman pişman olacağımı düşünmeye başladım.
“Kendin öğrenmek zorundasın Effie.”Sam yüzüme baktı ve ciddi bakışlarını attı bana.
“Ne yani?”dedim gözlerim dolu dolu.”Bir avcı mıyım?Avcı olmak zorunda mıyım?Yoksa bir iblis miyim?Söylemezseniz bunu tek başıma nasıl yapabilirim?” Dizlerim beni daha fazla taşıyamadı,çimlerin üzerine çöktüm.Düştüğümü gördükleri an yerlerinden fırladılar ancak beni yakalayacak kadar yakınımda değillerdi.
“Söylemeliyiz.”diye fısıldadı Sam.Belki de duymayacağımı zannediyordu.Dean gözlerini yumdu ve Sam’e cevap verdi:
“O,iblislerle uğraşmak için yaratılmamış Sam.Ona bir bak!Kardeşine bir bak Sam!Bunu hak etmiyor.”
“Biliyorum.”diye yanıtladı onu Sam. Bense,duyduklarımın anlamını kavramaya başlamış,dünyaya fırtınaları salan Tanrı gibi içime en sert fırtınalarımı salmıştım.Böylece içimden yükselen çığlıklar,sevdiğini kaybeden bir kız gibi değil hayatı tehlikede olan bir kızın çığlıkları gibi olacaktı.

Sadece kız kardeşi değil..ileriki bölümlerde karışık bir şey olacak kızın durumu ama sonra asıl yerini öğreneceğiz

Tamam o zaman ekleyeyim bölümleri

Beğenmen/iz dileğiyle

Bölüm 5:
Önce Sam’in bakışları yöneldi bana. Ardından Dean’in.Az önce söyledikleri şey aklımda dolanıp duruyordu:
“Ona bir bak! Kardeşine bir bak!” Duyduklarımın aklıma iyice yerleşmesini istemiyordum.Eğer tüm bunlar gerçekse… Her şey yalandı!Ailem bir kazada ölmemişti o zaman.Geride bıraktığım yıllarım boşuna geçmişti bazı şeyleri hatırlamaya çalışarak. Her şey ama her şey…sahteydi!
“Effie?İyi misin?” Sam yanıma geldi ve yüzümü ellerinin arasına aldı.Gözlerimi gözlerine kenetledim.Canım yandı…Onun,onların olmasını istediğim şey…Çok farklıydı.İmkansızı istediğimi biliyordum ama bu,istememin önüne bir engel olamıyordu.
“Kardeşin miyim?”dedim. Aslında bunu her ikisine de söylemiştim. Dean de yanıma geldi. Şimdi ben aralarında,çimlerin üzerinde oturuyordum.Onlarsa iki yanımda çömelmişlerdi.İki genç adam…Delicesine istediğim iki insan.Sevdiğim sayılı kişilerden ikisi… Aslında,söyledikleri şey çok güzeldi.
“Ama…”dedim.Sesim bir fısıltıdan farksızdı.
“Öyle Effie.” Bu konuşan Dean’di. Ve hiç beklemediğim bir anda kollarını belime doladı, beni kendisine çevirdi.Dudaklarını alnıma bastırdı.Onu böyle görmek benim için…Farklıydı.[/color]
“Nasıl olur?” diye mırıldandım.Tüm bunlar...Çok saçmaydı.Bu iki genç adamın söyledikleri,gerçek olamayacak kadar güzel şeylerdi;ikisine de aşık olduğum gerçeğini saymazsak.[color=#80BFFF]Yani,bir ailem olduğunu bilmek,üstelik onların canlı olduğunu bilmek…Tarif edilemezdi.Kollarımı Dean’e doladım ben de.Kokusunu içime çektim.Gerçekten böyle miydi?Evimin kokusu,ait olduğum asıl yerin?
“Ben,hep sandım ki…”derken parmaklarını dudaklarımın üzerine yerleştirdi.”Sus” demek istiyordu.”sus,daha fazla acıtma canını,canımızı”
Ayağa kalktıklarında ellerimi tuttular,onların desteği ile ayağa kalktım.Bir ailem vardı!Bunu biliyordum.Hatırlayamadığım,sadece resimlerden gördüğüm insanlar yerine Dean ve Sam’in ailem olmasını yeğlerdim.Üstelik onlar…kötü değildi.
Impala’ya bindik.Dean arabayı kullanıyordu.Sam yanıma gelmişti.Onların yanımda olduğunu bilmek güzeldi.
“Keşke,”dedim içimden.”keşke istediğim şekilde olsaydı.Bana her sarılışlarında içim gidecek,onlar beni kardeşçe öperken ben başka şeyler düşüneceğim.Keşke böyle olmasaydı.” Yine de içimde bir şüphe vardı;her şeyin bu kadar basit olmadığı konusunda.

Evet daha fazla aktif üye olsa daha..aktif olabilirdi

Bölüm 6:
“Nereye gidiyoruz?”diye mırıldandım uyanmaya çalışırken.Uyuyakalmıştım. Düşünceler beni ele geçirmişti ve kabus gibi şeyler görmüştüm. Uyanmak en iyi çare gibi duruyordu uyurken.Ancak uyandığımda,gözlerim karmaşık bir hayata açacağım gerçeğini unutmuştum.
“Bobby’nin yanına.”dedi Sam. Başım onun dizlerindeydi ve elleri saçlarımın üzerinde.Başımı yukarı kaldırıp yüzüne baktım.Masumca gülümsüyordu.Ben de gülümsemeye çalıştım ancak elmacık kemiğimin üzerindeki yara acıyınca gülümsemem bozuldu ve somurtmaya dönüştü.Elimi yaranın üzerine attım ve yara bandını hissettim.Soran gözlerle baktım Sam’e.
“Dün gece aldık.” Ve omuzlarımdan tutup,kalkmama yardım etti.Araba elverdiğince esnedim ve koltuktaki yerimi aldım.Dikiz aynasından Dean’e baktım.Bana bakıyordu,gülümsedim.Sadece gözlerini yumdu.Bunun ne anlama geldiğini bilmiyordum.
“Neden sizinle değildim?” Ve bu sorumun üzerine elimi ağzıma götürdüm.Soru sorulacak zaman gibi durmuyordu ama çenemi tutamamıştım.Ortamın bir anda gerilmesine de sebep olmuştum.
“Bilmiyoruz.”diye yanıtladı Dean.”Senden haberimiz yoktu.”
“Nasıl yani?Ben…gayrimeşru bir çocuk muyum?”diye bir soruyu daha kaçırınca dudaklarımdan dizlerimi dudaklarıma geçirdim. Çok konuşuyordum ancak bilmeye hakkım olduğunu da düşünüyordum.
“Bilmiyoruz.Gerçekten.”dedi Sam.Sesindeki tondan “sus” dediğini anladım.Koltuğa iyice gömüldüm ve pencereden dışarıyı izlemeye başladım.Akşamüzeriydi.Bayağı bir uyumuştum demek ki.
“Bir ailem olması güzel…”dedim içimden.”Ama yapabilir miyim bunu?Ben aile ortamına alışık değilim ki.Üstelik onları seviyorum.Tanrım!Ben nasıl bir yaratığım?” Ve kollarımı kendime sardım.Bu hareketimle Sam’in bakışlarını üzerime çektim.Kolunu omzuma attı ve beni kendisine yasladı.Güven vermeye çalışıyordu.Ama…işe yaramıyordu çünkü ihtiyacım olan şey güvenden daha fazlasıydı.

Umarım beğenirsin/iz =))

Bölüm 7:
Omzuma attığı koluna sıkıca sarıldım.Evet,ihtiyacım olan şey çok daha fazlası olabilirdi ancak bu,güven meselesini ortadan kaldırmıyordu.Başımı omzuna yaslamak istiyordum ancak Dean’i düşünüyordum.Neden o da Sam gibi değildi?Yani demek istediğim,neden uzak davranıyordu bana?Kardeşi olduğumu söyleyen o değil miydi?
“Açgözlü davranıyorum.”diye mırıldandım kendi kendime.Her şeye sahip olamazdım,hayır bunu yapamazdım.
Araba şehrin içinde durunca pencereden dışarı baktım.İlk görünen yer bir restorandı.Acıkmış olduğumu biliyordum.Bu yüzden yüzümde kocaman bir gülümseme ile arabadakilere döndüm ve:
“Yemek!”diye bağırdım.Aslında o kadar çok acıkmamıştım ancak bu,onlarla yiyeceğim ilk yemeğim olacaktı.
Arabadan indik ve restoranda girdik.Boş bir masaya oturduk.Etrafımızda güzel garson kızlar dolaşıyordu ve Sam’le Dean’e çapkın bakışlar atıyorlardı.Sinirlerimin bozulmaya başladığını hissettim.Onları sadece kendime istiyordum!Bu yüzden bencil birisiydim.Onlar yalnızca bana ait olamazlardı.Onlar,kimseye ait olamazlardı.
“Ne istersiniz efendim?”diye çınladı incecik bir ses.Başımı kaldırıp baktığımda sarışın ve güzel garson kızı gördüm.Dean’in gözünün içine bakıyor aynı anda da sinirlerimi hoplatacak biçimde sakız çiğniyordu.Dean ona şöyle bir baktıktan sonra gülümseyerek:
“Hamburger.”dedi. Sam:
“Salata”.dedi. Ben ne diyeceğime karar vermemiştim.İkisinden de bir şeyler olsun diye:
“Vejetaryenburger”diye mırıldandım.Kız siparişlerimizi aldıktan sonra Dean’e göz kırparak döndü ve yürümeye başladı.Nasıl yürüdüğünü anlatmama gerek yoktu sanırım…
Yemeklerimizi beklerken hiçbirimiz konuşmuyorduk.Eğer konuşmayacaklarsa beni neden yanlarına almışlardı?Düşüncelerimin içinde boğulmak üzereyken siparişlerimiz geldi.Ancak bu sefer kızda genel bir değişme vardı.Rujunu tazelemiş,parfüm sıkmış,biraz da etekten kırpmış gibiydi. Tanrım!Bakışlarımı kızdan ayırıp,Dean’in verdiği tepkiye bakmaya çalıştım.Ancak yüzünde görülecek bir tepki yoktu.Yeniden yerime yerleştim ve burgerimi yemeye başladım. Bu ilk yemeğin bu kadar sessiz geçeceğini hiç tahmin etmemiştim.
“Ailenden,ailemizden birisiniz hatırlıyor musun?” Soruyu soran Sam’di.Ağzımda lokma olduğunu unutup konuşmaya çalışınca boğazımda kaldı lokma ve nefes alamadım.İkisini de telaşlandırmış oldum bu arada.
Sonunda bardaktaki suyu yavaşça içtikten sonra:
“Hayır,”dedim. “Hiç kimseyi hatırlamıyorum geçmişime dair.” Ve ayağa kalktım. Restorandan çıktım,arabaya geri döndüm.Geçmişimi bilmek istemiyordum.Çünkü içimde öyle bir his vardı ki,geçmişimi öğrendiğim an geleceğimi de kaybedeceğimi hissediyordum.Bunun ne demek olduğunu anlamak zor değildi;geçmişim belki de beni geri dönülmez bir yola sokacaktı…Bunu istemiyordum.

Dean'i kim değiştirebilir ki..

Kısa bir bölüm ama umarım beğenirsin/iz =))

Bölüm 8:
Birkaç saniye sonra Dean ile Sam de geldi arabaya.Hiç konuşmadık yine.Öylece oturduk.Bu sefer Sam,öne koltuğa oturmuştu ve ben arkada yalnız kalmıştım. Başım önüme eğik,bir çocuk gibi parmaklarımla oynamaya başlamıştım.
Eski arabaların arasında olan eve gelince Bobby dedikleri adamın yanına geldiğimizi anladım.Dean ve Sam arabadan indi.Sanki ben arabada değilmişim ve ben hiç olmamışım gibi eve gittikler,kapıyı çaldılar.Dışarı bir adam çıktı.Yaşlı sayılırdı ama çok fazla beyazı yoktu.Aralarında bir şeyler konuştular ve sonra adam arabaya bakmaya başladı.Bana baktığını anlamıştım.Dean arabanın yanına geldi ve kapıyı açıp içeriye uzandı.
“Gel.”dedi.Başımı “tamam” anlamında sallayıp,arabadan indim.Onların yanına yaklaştıkta Bobby dedikleri adamın yüzünde şaşkınca bir ifade oluşmaya başladı.Sonunda yanlarındaydım ve bir şeyler söyledi adam.Söylediği şey,iki kardeşinde oldukları yerde kalakalmasına neden oldu:
“Mary?”

Kendi kendime komplo teorileri üretmeye başladım Şimdi bu kız John'un kızı olmak zorunda, Mary'nin kızı olsa olmaz çünkü Mary Sam daha 6 aylıkken ölmüştü diğer bir ihtimalle kız Sam'den büyük olurdu ama değil Kesin John Adam gibi sakladı bu kızı ama kızın Adam'dan farkı bunun özel güçleri var =D =D
Yeni bölüm, Yeni Bölüm

Teorinde bir nokta yanlış,o da en kilit nokta

Umarım beğenirsin/iz

Bölüm 9:
“Efendim?”dedim.Harika!İsmimi bile bilmeyen bir insan.Elimi nezaketen öne uzattım ve:
“Ben Effie.”dedim.Adam hala gözlerine inanamıyormuş gibi bakıyordu.Sam’in de bakışları farklıydı.Yalnızca Dean aynı bakıyordu.
“Söylemiştim.”diye mırıldandı Bobby’e doğru.
“İçeri geçelim ve konuşalım.”dedikten sonra bizi içeri aldı. Beni koltuğa oturturdular ve Sam ile Bobby etrafımda dolanmaya başladı. Dean, uzak bir köşeden izliyordu beni.Sanki gerçek olduğuma inanmıyordu.
“Neler olduğunu öğrenebilir miyim?”dedim sonunda. Bobby,masasının yanına gitti ve bir kitap çıkardı.İçinden bir resmi alıp bana uzattı.Resim eskiydi,siyah beyazdı.Genç bir adam,bir çocuk ve bir bebek vardı.Bebek,çok güzel bir bayanın kucağındaydı.Resmi geri uzatırken:
“Güzel resimmiş ama hiçbir şey anlamadım.”dedim.Sam bana doğru uzandı ve elimdeki resimden birini işaret etti.O bayanı gösteriyordu bana.
“O,”dedi.”sensin.” Bakışlarım anında dondu.Ne yani?Daha dün kardeşleri olduğumu söylememişler miydi?Şimdi kim olduğumu söylüyorlardı peki?
“O bizim annemiz.” Konuşan Dean’di.Uzun süre konuşmamış olduğu için sanki unutmuştuk onu ve konuşması biraz tuhafıma gitmişti.Başımı “hayır” anlamında salladım.
“Bakın,daha önce kardeşiniz olduğumu söylediniz.Şimdi de anneniz olduğumu söylüyorsunuz.Bu…saçmalık!Eğer evli olsaydım ve çocuklarım olsaydı bunu hatırlardım.Ayrıca…üzgünüm ancak o fotoğrafın çekildiği dönemlerde ben daha bir çocuktum.”diye patladım.İşleri neden bu kadar karmaşıklaştırıyorlardı ki?
“Ama o kadar benziyorsunuz ki..”dedi Sam.
“Eğer kardeşinizsem…benzememem için bir neden olmaz.Ama ona benzemem,o kişi olduğum anlamına da gelmiyor.”diye yanıtladım Sam’i.Yüzüne düşen hüznü görebiliyordum ve bu canımı sıkıyordu.
“Üzgünüm.”diye mırıldandım ardından.Ve ayağa kalkıp,evden dışarı çıktım.Peşinden birisinin geldiğini duymuştum ancak aldırmadım.Arabaların arasında,olabildiğince hızlı ilerledim.Uzaklaşmalıydım bu dünyadan.
“Kaçamazsın!” Sesin geldiği yöne,arkama döndüm ve öylece kaldım.Krem renginde,uzun bir paltosu vardı,gözleri maviydi.Benim için,çekici olarak tanımlanabilirdi.
“Kimsin?”dedim.Yüzündeki ifadeyi hiç bozmadan konuştu:
“Castiel.”

Bir teorinin bir kısmı doğru ama daha fazlası var

Umarım beğenirsin/iz

Bölüm 10:
“Castiel.” Sesindeki gücü hissettim ismini duyunca.Ve içimde “kötü bir şeyler olacak” hissi uyandı.Bana bakan mavi gözlerinde kıvılcımlar çıkıyordu.İçimde ilk kez böylesine kötü bir korku uyandı.Geri geri adım atmaya başladım.Ancak o, kaçtığım kadar yakındı bana.Korku dolu gözlerimi gözlerinden ayıramıyordum.Bu adamda farklı bir şeyler vardı,beni ona çeken ve aynı zamanda da ondan korkmama neden olan bir şey.Bir adım daha attım geriye ve arabanın birisine yaslanmış olduğumu fark ettim.Daha fazla kaçamazdım!Korkuyla yutkundum.Hiçbir şey söyleyemiyordum.Ne bakışlarımı kaçırabiliyor ne de hareket edebiliyordum.Sonunda,tam önümdeydi.Aramızda yalnızca birkaç santim vardı.
“Ne yapıyorsun?”diye bağırdı bir ses.Bu sesin Dean’e ait olduğunu biliyordum. Castiel dönüp,Dean’e bakmadan bir anda kayboldu.Olduğum yerde kalakaldım.Dean,başka bir arabanın arkasından çıktı ve yanıma geldi.Bu,onun Castiel’i görmediği anlamına geliyordu.
“İyi misin?”diye sordu.”Rengin atmış.” Ve kolunu uzatıp,bana destek oldu.Ayakta durmakta zorlanıyordum.Neden bu kadar korkmuştum?Yalnızca bir insandı?
“Neden geldin?”dedim ona.
“Öylece çekip gitmene izin veremezdim.”diye yanıtladı beni ve kolunu belime sarıp,yürümeme yardım etti.
“Bu kadar etkileneceğini tahmin etmemiştim.”dedi.Ben de sanki az önce yaşadığım şey olmamış gibi başımı salladım,ona yalan söyledim.Elbette bu kadar etkilenmemiştim ama…
“Ne olacak?”dedim.Sesim bir fısıltı gibiydi.
“Bilmiyorum.”dedi ve derin bir nefes aldı.
“Biliyor musun?”dedim ve bu söylediklerimin önüne geçemedim.Oysa bu kelimeler dudaklarımda saklı kalmalıydı.
“Kendimi buraya aitmişim gibi hissediyorum.Ancak..kardeşiniz olarak veya anneniz olarak değil.” Ve sustum.Demek istediğimi anlamıştı.
“Biliyorum.” Ve onun bu sözü karşısında şaşıran ben oldum.Durduk ve beni karşısına aldı.Ellerini arasına aldı yüzümü.
“Öyle bir boşluk ki içimdeki…Asla kapanmayacak diye düşünüyordum.Ama sen bir şekilde…Orayı kapatabiliyorsun.Gitmeni istemiyorum.”dedi.Ve erin bir nefes aldı. Şimdi aramızda yalnızca iki santim vardı. “Bana ait olmanı istiyorum” Ardından dudakları dudaklarımı buldu.Bu yaptığımın yanlış olduğunu biliyordum ancak sanki ona/anlara ait olmak için yaratılmıştım.Bunu içimde hissedebiliyordum.

Hayırlı olsun bölümün açılımı

@birbakıpçıkıcam teorilerinde doğru ilerliyorsun gibi

Bölüm 11:
Birbirimizden zorlukla ayrıldık.Yüzüne baktım.Bana baktı o da.Bana muhtaç olduğunu hissediyordum.Gözümden akan bir damla yaşı sildim parmağım ile ve önden yürümeye başladım.Böyle durumlarda ne yapılması gerektiğini bilmiyordum.
Eve girdiğimde başım önüme eğikti.Sam’in yüzüne nasıl bakacaktım?Kendimi ona ihanet etmişim gibi hissediyordum.
Başımı yavaşça kaldırdım.İşte,bana bakıyordu.Yanaklarımın yanmaya başladığını hissettim.Tanrım!Ben tam bir apt.ldım.Neler yapıyordum böyle?Ölmem gerekiyordu benim aksi takdirde bu iki genç adam arasında eriyip gidecektim.Ve onları da arkamda perişan bir halde bırakacaktım.
Sam bana bakmaya devam ederken Dean de bizlere içecek bir şeyler koydu.
“Teşekkürler.”diye mırıldandım.Gülümsedi.Soğuk biradan kocaman bir yudum aldım.Ve pencere kenarına gittim.Kimse konuşmuyordu.Pencereden günün batışını izledim.Gökyüzü turuncuydu ve gittikçe koyulaşıyordu.Omzumda bir el hissettim.Başımı çevirip baktığımda Sam’i gördüm.O da gökyüzüne bakıyordu.Dudaklarımı birbirine bastırıp,düz bir çizgi haline getirdim.Ona da söylememem gereken şeyler söyleyebilirdim.Ve bu kötü olurdu.
“Annemi tanımıyorum.”dedi.Sesindeki yoğunluk benim de üzülmeme neden olmuştu.Son iki günde ne kadar çok üzülmüştüm böyle.
“Sen,ona çok benziyorsun.” Ve omzumdaki elini biraz sıktı.Yanağımı eline yasladım ve elimdeki boş bardakla oynamaya başladım.
“Nasıl bir şey olduğunu bilemezsin.” Ve beni kendisine çevirdi. “Sana karşı hissettiklerimin önüne bir çizgi çekildiğinde,annem olduğunu söylediğinde Bobby,nasıl üzüldüğümü bilemezsin.” Ve kollarını belime doladı.Sıkıca sarıldı bana.Bense hiçbir şey yapamıyordum.Aklımda Dean’in beni öpüşü vardı.Ben nasıl bir kızdım ki iki erkeğe de aşık olabiliyordum?
“Yapamam…”diye mırıldandım.Gözlerimden aşağı damlalar süzülüyordu.Onlara bunu yapamazdım.Kendini benden geri çekmedi.
“Bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek ama.”diye yanıtladı beni ve geri çekilip yüzüme baktı.
“İstediğim şeylerin önüne geçemeyecek.” Ve bana uzandı.Öpecekti beni.Tanrım!Bunu ne kadar istesem de yapamadım.Başımı önüme eğdim.O da alnıma dokundurdu dudaklarını.Ve sonra odadan çıktı.Ardından bakakaldım.Neyin gerçek olduğunu anlamam çok zordu.Anneleri miydim?Kardeşleri mi?Sevdikleri kız mı?Bardağı pencerenin önünde bıraktım ve pencereden gökyüzüne bir kez daha baktıktan sonra odadan çıktım.Sanırım,birisiyle görüşmem lazımdı.